Can çekişiyor AŞK...

Acılardan nasıl kurtulur insan?

Zamanla diner mi acılar

ya da alışılır mı acıya?

Ya unutunca?

!

Seni sevmek,

bir masal ağacında bitmeyen baharı izlemekti.

Haberini alamamak,

kara kış demekti, soğuk, kar, boran demekti…

Hele amansız bir özlem palazlandıysa içimde

ve sen gelmediysen rüyalarıma bile,

sisli- gri-soluk benizli bir sonbahar çökerdi üstüme, anlatamam…

İşte bazen,

dört  mevsimi bir arada yaşamak,

çoğu kez acılardan mutluluk duymaktı seni sevmek…

!

Şimdi,

zaman hızla kemiriyor hüzünlerimi...

Hüzünler talan ki onlar aşkınla beslendi bildim bileli…

Gözlerim ıslanmıyor artık haylaz yağmurlarında,

eskisi gibi ağlatmıyor türküler beni...

Dipsiz bir göl gibi sakin ve huzurlu, bilsen ne kadar az düşünüyorum seni!..

Yalanlasam da alışıyorum yokluğuna:

oysa bir zamanlar sensizlik, mevsimi olmayan bir ülkede yaşamaktı bana…

!

Üzgünüm, kırgın ve kızgınım, hem de çok!...

Pervasızca can çekişiyor AŞK

ve  

istemesem de unutuyorum seni;

biraz sitem, biraz kahırla

ama en çok acıyla, en çok acıyla!..

****