sen ve cemre...

Sen

özümün

çiy damlası,

sen

ömrümün

son CEMREsiydin...

.

.

Söyle, neden düşmedin?

.

.

 ***

sevdim seni...

Sevdim seni, nedeni yok!

Aklımın kıvrımlarında dolaşıp duran bir bilmeceydin, çözemedim...

Ya da bir hayaldin, belki de gerçek, bilmiyorum!

Ama neye inandıysam o oldu gerçeğim...

Âşıktım, hem de sınır ötesine geçmekten korkmadan…

       Seni her gördüğümde başım dönerdi mutluluktan, bazense körkütük sarhoş olurdum                                                       gülüşünle, bir damla içmeden.                                                

Seni düşleyerek uykuya dalmak, gözümü açınca ilk seni düşünmekti yaşamak ve  aşk, yatışmaktı varlığınla.

Hep az tarafım, ama tamamlayanım oldun, nasıl sevmem?

Sen yaz yağmurumdun üstelik, kış güneşim, sen bahar dalımdın...

Hâlbuki bir kez olsun dinlendiremedim başımı omuzlarında, bir kez göğsüne yatıp dinleyemedim yüreğinin sesini, tutup avuçlarını öpemedim alev alev…

         Gün geldi çılgın fırtınaların gözünde yaşadım hırçın mı hırçın, gün geldi umarsızca                                                               kapandım acılara…                                                                                                                                                                      

Yine de bıkmadan, yine de bitimsiz sevdim seni…

Söyleyemedim bunu sana, ancak öyle çok anlattım ki dağlara, denizlere, gökyüzüne ve öyle çok yazdım ki seni…

Keşke yazgımızın hâkimi olsaydım da, yazabilseydim seni bana-beni sana!

O zaman beni sever miydin seni sevdiğim kadar kim bilir ya da sever miydik?                                                                                                 

Kolaydı aslında MUTLULUK; biraz anlasan yeterdi, bir adım atsan, korkmasan...

O zaman biterdi belki tutkunun yorgunluğu, biterdi hasret, biterdi acılar...

                                                         Kim bilir, BELKİ!?                                                

                                                               

*** 

hoşgeldin...

Gün bir kez daha vedalaşıyordu bu şehirle ve ufuktaki kızıl gölgelerin ardında yükseliyordu ay...

Rüzgar biraz hoyrattı, biraz kırılgan ve hatıra yüklü bulutlar geçiyordu yüreğimin yamacından...

Limon kokulu bir meltem esiyorken yasak düşlerimde, incinerek savruldu badem çiçekleri...

İşte o an gördüm, oradaydın, gelmiştin...

Kırk yılın ertesinde... ki;

Sen yalnız bir isim, yalnız  bir  hayal olmak üzereyken...

Zaman  her şeyi, herkesi ve beni  öğütmeye çalışırken...

Gamzelerin, anılarımın mezarlığına gömülmekteyken...

Ne iyi ettin de geldin!

Seni görünce salınıverdi bahar yaprakları, bir o yana bir bu yana... 

Çiçekler yağdı kurumuş toprağa yağmursuz gökyüzünden...

Şarkımızı mırıldandı gece kumruları ve aşkla köpürüp coştu Akdeniz...

Hoşgeldin!

Al üzerimden şu aşka yabanıllığı ve tut beni, unutmak üzereyim...

Eski sızıları yok sayma vaktindeyim, haydi gel otur gönlümün kenarına ve dinle  sensizliği...

Ay buluta saklanır belki, öpersin dudağımın kenarından...

...

Unutmak üzereyim, tut beni!... 

                                                                                          *****