Belki ıssızlıkla üşümüş bir gece vakti,

belki de sessiz bir sabahta fark ederiz,

düşüncelerin Onsuz kaldığını…

Derin bir kuyuya düşmüş gibi çaresizizdir,

öyle öksüz, öyle yetimizdir  o an...

Oysa biliriz ki,

   güceniklikler en değerli hatıraları bile yormuştur sonunda….

O yüzden,

geçmişin en çıkmaz sokağına hapsetmişizdir yılgınlıkla,

son ses-son dokunuş-son bakışı...

O yüzden mahkûm etmişizdir kendimizi unutmalara...

Ama bir gün,

onu beklemekten vazgeçtiğimiz bir baharda,

ansızın bir yaprak düşer suya,

mor salkımlı erguvanın kokusu dolar avucumuza,

beyaz bir gül goncalaşır yağmur kokan toprakta

ve 

birileri söyleyiverir adını

yada

eski bir şarkı değer kulaklarımıza...

...

Bitti "demişken, "gitti" demişken, "unuttum onu" demişken,

          her şey başlar yeniden...

                                             

    

   *****